Gestorven uit heimwee. Met militaire eer begraven.

“Een broer van mijn vader Hendrik, Jan Los is gestorven in militaire dienst. Puur uit heimwee.
Met militaire eer is hij begraven in Deventer. Hij diende bij de huzaren, omdat hij in tegenstelling tot vader Hendrik een lange slanke jongen was. 
Zijn beroep was boerenknecht. Hij vond dienst maar niks, maar hij wilde per se niet vrijgekocht worden met behulp van een remplacant (vervanger). Hij was van mening: ik moet in dienst, en je moet daar niet een ander mee opschepen. 
Als cavalerist moest hij langer dienen dan bij andere legeronderdelen. Dat is zijn dood geworden.
Tegenwoordig had zo’n jongen uit dienst gekund, maar vroeger letten ze niet zo op gevoelens.
Vader Hendrik, die er een paar keer is wezen kijken, vertelde dat het ‘onger dat peerdevolk een onversjillige zooi’ was, en dat Jan altijd op zijn kazernekamer naar de deur zat te staren. Hij wachtte of je als familie kwam. 
Maar om daar naar toe te gaan was een wereldreis. Dus dat deed je niet vaak. 
Jan is letterlijk ziek geworden van heimwee. En dan sterf je op den duur. Heimwee is in feite een zenuwaandoening.
Jan is maar 22 jaar geworden. Vader Hendrik vond die militaire begrafenis heel erg naar, want hij hield niet van al die drukte, dat gedoe. 
Maar daar had je als gewoon burger niets over te vertellen”

Dit verhaal opgetekend is uit de mond van Jan’s nicht Willempje Los-ter Haar.
Ootjes jonge jaren. Deel I. Vertellingen uit Bunschoten, Spakenburg en Eemdijk over de jaren 1910 tot 1960. Verzameld en opgetekend door Hans Hopman
Uitgave van de Historische Vereniging ‘Bunscote’ te Bunschoten. ISBN: 90-71084-15-9
Citaat met dank aan Annemieke de Groot